Ehil sanıp güvendik, yıllar yılı câhile,
Yurda huzur yayacak, eli bulamadık ki…
Bin bir derdin altında, inleriz ah-vah ile,
Dinlerken haz duyacak, teli bulamadık ki…

Nefsine yenik düşen, köşe başını tutar,
Her fırsatta deveyi, hamutu ile yutar.
En namuslusu bile, birkaç damla su tutar,
Şer kaşını oyacak, seli bulamadık ki…

Öldürdü liyâkâti, her sahada hâl-hatır,
Haddini bilmeyenler, anamızı ağlatır.
Bir şey desen, karşılık; kırk katırla kırk satır,
Yanlışından cayacak, veli bulamadık ki…

Durmadan çalışsak da, ne uzar ne kısalır,
Çünkü aslan payını, kurnaz tilkiler alır.
Garibanın tanesi, sapın altında kalır,
Sapı ayrı koyacak, yeli bulamadık ki…

Kandık her seferinde, güzel nutuk atana,
Boşalttık keseleri, bize umut satana.
Yağmur umduklarımız, taş yağdırdı vatana,
Yaşamaya doyacak, eli bulamadık ki…

Kemirdi sinsi sinsi, menfaat böcekleri,
Kırıldı birer birer, tüm edep direkleri.
Gam çekmekten yorulmuş, yaralı yürekleri,
Kutsal bir yük sayacak, beli bulamadık ki…

Doyurmuyor gözleri, dünyanın malı-mülkü,
Oyu aldıktan sonra, düşünmez kimse halkı.
Bilmem… zamâne aklı, böyle çalışır belki,
Dünya fani diyecek, “deli” bulamadık ki…

Veli BOSTANCI