Bu sabah yine koklayarak uyandırdım ayrılgı,
Durdum bir simitçinin yanında usulca.
Çiseleyen yagmura inat seni beklemeye gittim tren garına,
Bir elimde simt bogazıma dügümlenen cevapsız sorular,
Çıktım bir peronun kaldırımına söktüm dikiş tutmayan yamalarımı.
Ceketimin iç cebinden çıkan bir resme daldım yavaşca.
Bir zarf bir mektup ve birde resim,
Gözümde iki damla yaş süzülmekte dudaklarıma,
Ve peşinden o amansız hıçkırıklar bölmekte rüyalarımı.
Sen o kadın sen neslihan sen gençlik hayellerim,
Bilirmisin sana yazarkan ögrendim aşk mektuplarını.
Birde tatlıcının köşesinde seni beklerken geçen zamanı,
O ne salınarak gelmektı allahım,
O ne bakıştı öyle kalbimi param parça eden.
Zavallı bir dilenci misali her gün bir köşe aramak,
Her gün veririm ümidiyle yen yazılan bir mektup.
Biriktirmeye başladım mektuplarını iç cebimde,
Yakasıda eskimeye başladı mektuplar gibi.
Artık göndermeliyim diyerek çıkmıştımya yoluna,
Ellerim titreyerek uzatmıştım sana son yazdıgım mektubu.
Ogün yüregim bir çocuk olmuştu sevinçten.
Uçuyordum bir uçurtma gibi göklerde.
Bu küçük kasabada sana aşık olmuştu yüregim,
Sense her seferinde görmezden gelirdin beni.
Ah neslihan yıkık dünyalarımın prensesi,
İşte cebimdeki son verdigin mektup,
İçinde tarhi olmayan birde resim.
Şimdi bu koca şehirde seni her gün bekliyorum,
Mektubunun son satırında öyle yazmışsınya.
Her gün elinde bir simit bu garda bekliyorum.
Ne olur bir gün çıkıpta gelsen,
Bir vagondan indigini görebilsem yavaşca,
Yine arkandan baksam uzun uzun,
Yine göklere çıksa zavalı yüregim,
Elini tutmasamda gözlerini görebilsem,
Uzun uzun kokunu solusam derinden.
Ne olur neslihan birgün çıkıp gelsen
Bu gece yine yanıma alarak uyuyacagım ayrılıgı,
Sabahleyin ona günaydın demden uyanabilecekmiyim.
Uyanabilecekmiyim kokunu alarak bu yataktan........
Şair Cengiz Yılmaz2010