Şimdi bizar kalbimin tuğlası kanamakta
Soluğum buz yanığı öylesi acıdayım
Sanki hayat dişleri sabrımı sınamakta
Öğütülürken ömrüm dinmeyen sancıdayım
Bir daha sevmem diye yeminler ediyorken
Bahar çiçeğim olup biraz gülmeme yettin
Hayatı bir ters bir düz örerek gidiyorken
İkinci seans için sonbaharda ümittin
Bir daha sevmem diye yeminler ediyorken
Bahar çiçeğim olup biraz gülmeme yettin



En zayıf bir anımda tutunmuştun canıma
Yine böyle bir anda zamansızca çıkmıştın
Yedi veren gül gibi yaklaşıp her anıma
Sonra enkaz bırakıp acımadan yıkmıştın
Peki neden ansızın güneş gökten çekildi?
Son mevsimi yaşarken hakkım değil mi sefa?
Hasretinle beslenen fidan kalbe dikildi
Kökten yaprağa kadar bana yüklüyor cefa
Peki neden ansızın güneş gökten çekildi?
Son mevsimi yaşarken hakkım değil mi sefa?


Tokat vurdu yüzüme zemheriden bir sabah
Küfürlü jübileyi sahneye koyma vakti
Dolandı boğazıma binlerce ah ve eyvah
Üryan kalmıştı dünyam bitince nikâh akdi
Bir mum alevi kadar olamamıştın derman
Mevsimler üşümekte sende değildi deva
Hicranım bitsin diye dilerken bunca aman
Kara hezeyanları düşüme gördün reva
Bir mum alevi kadar olamamıştın derman
Mevsimler üşümekte sende değildi deva


Umulmadık mihraktan küfre maruz kalmıştım
Hayatım çalınmıştı ağlıyordu hürriyet
Boşa giden çabaymış, ölüm göze almıştım
Meğer hiç değmezmişsin, bozukmuş cibilliyet
Şimdi geceler sensiz, sensiz bunca fotoğraf
Takvimlerin içinde donmuş kalmış esirim
Hesabı görmek için açılsın artık araf
Güneş; günü karartsın, görülsün de tesirim
Şimdi geceler sensiz, sensiz bunca fotoğraf
Takvimlerin içinde donmuş kalmış esirim


Tiyatro sahnesinin her faslında bir keder
Bunca zamandan sonra tekrar geliyor kâbus
Kahpe yüzü yerlerde ’Bir şans daha versen’ der
Af sözcüğünü almaz benim yazdığım kamus
İşte şimdi burada zelil bir ceset yatar
Alnının ortasından senin vurduğun maktul
Otopsi yapanların kalbine efkâr katar
Yaşattığın acıyla vadesi biten bu kul
İşte şimdi burada zelil bir ceset yatar
Alnının ortasından senin vurduğun maktul


Müjgân Akyüz / MAJ