Hüzün
Hudutta yolcu
Çoban kavalında bir yanık ezgi
Okulu olmayan köydür...

Hüzün
Almanya da bir işçi
İzmir den Ege ye bakan gelin
Ve gözleri nemli
Rumeli türküleri dinleyen ninemdir...

Hüzün
Beritan da bir göçer ağıdı
Öğretmen Seydali nin geciken düşleri
Botan da yakılan köy evleridir...

Hüzün
Uzak dağ köylerinde
Önlüksüz yakasız okula giden Hasan
Trahomlu gözleriyle her şeyden habersiz gülümseyen Elif
Geleceğine ağlayan Emine dir...

Hüzün
Alından akan ter
Kollardan yitip giden güç
Ve yok pahasına satılan
İşgücü ve emektir...

Hüzün
Gecenin bir yarılarına kadar
Kapılarda pencerelerde kocasını bekleyen
Çoğu kez aç karnına bebesini emziren
Balkonlarda vita kutularına çiti kutularına
Çiçekler eken anadır...

Hüzün
Genelevde sermaye bir kadının adıdır
Ne zaman ağlayacağı
Ne zaman güleceği
Ne zaman delireceği belli olmayan
Asıl adı Ümmühan.