gözlerinde susarken yangınlarım
gün saçlarında ağaran geceye bilenir aynalarım...






suçüstü yattığım vakitlerde alnını karışlarken serinlik
peşinden acıya ayarlandı uzak türküler
çağlayan ağacın dalından düşerken gölgene
ne çok kadındım
ne çok deniz
yalnızlığına


ki
cilvesi yüzüne vuran harmanım hayaline
aklında dağılırım
kıyılara vurmaz
bedenim






gök susarken özlemlerine
gürültülü inançlarına seni yağacağım
toprakla oynaşırken sabah tozlarıyla beni uyandırma güneş
ilkin gülüşlerimi topla karanlıktan
hızla dolsun sevişmeler terkedilmiş kan çığlığa
topuklarımdan sızmasın gitmeler
her köşede özlü çamurum






tenimden sıyrılan ağıtlarda parçalanırken takvimler
taşlar kadar soğuk odam ve
ateşim yoksul
aya bakan pencerelerden uzaklaşsın dualar
uçurtmama takılan sevdanla kaç düşlere irkileceğim
yaşıma gelmeden bozup tövbelerimi dilimin imbiğinden
eteğimden mısra mısra dökülsün siyahlar
çocuk sevinci bir sabrın şarkısıyla gövdende dinleneceğim
yine bahardır deyip
buz söylentilerin ötesine umudu kurup
taze taze soluyacağım var gücümle coşkularını
çözülsün yorgunluğun yüklü izleri gecenin mor aralıklarından






göçebe döşeli saatlere kamburlaşan ölü kuşlar
size masum yer edinsin su altında direnmelerim
ayakaltından kalksın gözyaşları
dargın çiçekler sulansın ak ellerle
yeryüzüne çoğalacağım
içimde sevgilim
sevgilim...






ahh...
nicedir beklemiştim bu kara bulutlarda gizini
dünü gün yaptığım kandil ışıklarında
seni tanıyorum yaşam
söndürsün elindeki hüznü rüzgarlarım
ses olacağım evvelsiz gecikmelere


öldür ayaz salıları kalbim
cinayet işlesin ruhum
yeniden...


yeniden doğacağım