Ne bir sincap görmüş,
Ne de bir karga...
Baktım ki tek başına,
Duruyor dalda...
Yapraklar terketmiş,
Yeşil terketmiş,
Unutulmuş kalmış,
Yalnız orada...
Acep ne edeyim diye düşündüm.
Sopanın ucuna taktım bir kanca.
Ona doğru uzattım ağaç boyunca.
Daha dokunmadan sopa o dala,
Düşüverdi CEVİZ, hemen avcuma...
Kısmet benim dedim,
Böyle olunca...

Görmemiş niye bunu insanlar?
Ne sincaplar ne de kargalar...
Buldum diye sevindim,
Kırdım cevizi...
Bir de ne göreyim?
İçi kof çıktı...

Anladım ki sincaplar
Ve de kargalar,
Bilirlermiş onun fos olduğunu.
O zaman farkettim yanıldığımı
Etrafa bakındım kimler var diye,
Ağaçların birinde kara bir karga
Sırıtıp uzaktan bakıyor bana.
Öte yanda bir sincap,
Almış yanına,
Şarkılar söylüyor,
Çocuklarına...
Mahcup ve üzgün,
Ayrıldım hemen,
Başka hayvanlar da,
Bana gülmeden.

Necati Dikmen