-Bizim Süleyman Demiray’a

Bakın bakalım nerde, alında mı, bahtta mı
İyi-kötü, hoş-nahoş insanlığın kaderi
Altın renge boyalı bir taçta mı, tahtta mı
Nerde, hangi sıfata mâlik kaderin yeri..

Sen aciz insanoğlu nereden bileceksin
Yahut Nas Âlemi’ne nasıl bildireceksin
Sözün varsa beyinden yüreğe gireceksin
Ki Eşeğin semeri bir hamallık eseri

Çekilen her çilenin farklı farklı yükü var
Her yükün kader bağı, can bedende kökü var
Bir kök! deyip geçmeyin; kökün köke eki var
Kimi cihada oktur, kimi saplar keseri

Akılda öyle işte kullananın has malı
Yere basmaz ayağın altında uçar halı
BAŞ ne koyarsan giyer tacı, fesi, çuvalı
Çünkü BAŞ’tır besleyen; âlim, zalim, serseri

Bakın bakalım kader ne? Çizgi mi, hikmet mi?
Kader dediğimiz şey, bir çizgiden gitmek mi?
Yoksa Rabb’e şükrana kulluğu eğitmek mi?
Nedir kader; Her alnın feyz akıtan Kevseri..

Kadere bahane yok, tembellik yok; ezelden
Ebede bir gidiş var, deme: “Ne gelir elden!”
Gelen Hakk’tan olsa da, kullanacak olan sen
Eşref-i Mahlûksun ki; ne et, kemik, ne deri..

Han Süleyman’a beş yüz yaş da kaderdir ama
Ne sebeble gömüldü Vahdettin’imiz Şam’a
Süleyman’ım yeis de, beis de yok evhama
Kader; kulluğa rota, Kalû Belâ’dan beri..