İçime düşen,
Düşerken sessiz kelimelere sığınmış
Bir kıyametti...
Sessizce

Ve...
Kar borandı,
Donuktu...
Yoktu belkide.

Gözlerime düşen ;
Düşünceli
Dalgın,
Yangın çıkıyordu
Baktığım yerden.

Sen hiçbir şeyin
Her şeyiydin
Hiç bir yerden
İçime düşen
Büyüyen...

Hiç bir şey yakmamıştı beni
Sustun,
Sessiz kelimeler ürettin
Kulaklarımı sağır eden.

Ve,
Amansız sokakların
Seri ölümlerinde zanlı
Kimliği saklı bir katili oynarken sen,
(Bendim daha ölmeden
Gırtlağımda düğümlenmiş
Hıçkırıklarla,
-ki yağlı bir urgan geçmemişti hala boynuma- )
Ölüme giden.

Şimdi,
Son dileği sorulmamış bir ahmağın
Can çekişlerinde,
-Tutarsızlıklarla dolu, şaşkın-
Çöllere düşüyor içim.

İçim ağustos sıcağında kavrulurken
Gözlerim eylülsü sağanaklarda mevsimsiz.
Yüzüm Mısır,
Nil düşüyor yanaklarıma

Hayat mı?
İbrahim’in göçleri gibi
Amansız…

Kuyular Yusufsuz
Melik habersiz
Toplansa herkes
Şahitlik edecek Züleyha’ya,
Çaresiz.

Yusuf insan
Ödül zindan.
Düşün,
Kaç kuyu büyütsem içimde
Kervan geçmez yol benim.

İşte dört duvar
Ödülüm.
Esaretimi saklar her biri
İnadına gezinirsin duvarlarımda
İnadına rüyalarımda
-esir olduğumu haykırır bir ses-
Bir şamar gibi şaklar suratıma.

Yok, bir tek şahidim,
Yok…
Allah’tan başka,

’Esirinim’