bir okuldun sen, son dersine hiç girmediğim..
okulu kırmanın formülleri ezberimdeydi..
dursam biraz daha öğretecektin belki gerçekleri..
sınıfta kalan tembel bir öğrenci değildim oysa..

eve haber yollamışsın şikayetler ardı ardına..
ben işi pişkinliğe vururken sen çırpınıyordun hocam..
ben kendimi inandırdıkça hiçliğe sen değerime el uzatıyordun..
içimdeki ateşle oynamaya cesaret edemedim.. citten atladım..

hoyrattım, kesin ve yalansızdı gerçeklerim
seni öğretmekten men ederken düşünemedim..
kemdince, erkekçe idi en bildiklerim
kendime odaklı dünyam da sana birikiyormuşum hocam..

günlerden bir gün sensiz uyandığımda anladım ki
sen çırpınışlarının karşılığını almışsın hem ziyadesiyle
ben ise yerimde saymış, senin kaybettirdiklerinle haşır neşir
hayat tokadı atmış beni yemişti..bir akşam ziyafetiyle..
özür dilerim hocam...