"Avuçlarında sakladığın umutlar
Tanıyorum seni çocuk..."


Resmini gördüm,
Yüzüne hayat lekesi bulaşmamış
Alnı başlanmamış bir defter
Yani çocuğum...

Gözlerin ne renk senin
Bana sorma be çocuk...
Ben,
Gözlerine,
Kömür karası izler sürüyorum
Uçurtmana yer bırakmadık gökyüzünde
Bombardımanlar döşüyorum semana
Masum bakışlarından utanıyorum be çocuk
Gizleniyorum bir kuşun kanatlarına...

Gökyüzüne asılı yıldızları koparıyorum,
Çocuklar asıyorum yerlerine,
Göz bebeklerinde saklı umutlar
Dünyayı ışıtsın diye.


Ve çocuk ne yapsam olmuyor...
Sesim kısılıyor sesim...
Seni resmediyorum yine.

Sen ki çocuk;

Filistin’de...
Tel örgünün ardında
Vurulmuş yere düşmüş
Bir babaya ağlıyorsun.

Pakistan’da bir mescitte
Açtığın avuçlarına
Âminler dolsun diye beklerken
Şarapnel parçası düşürüyorum avuçlarına
Avuçların kan...
Görüyorum ey çocuk,
Umut avuçlarında solmuş.

Hiroşima’dan gökyüzüne
Bulutlar döşüyorum...
Gözleri çekik bir çocuk ölüyor
Bir şair resmini çiziyor
Matemini tutuyorum
Sızlıyor içim,
Ağlıyorum...

Yüz yıllar önce
Çöle gömülmüş kız çocuklarını
Kumlardan çıkartıyorum
Yeniden gömüyorum
Kadını meta sayan
Fahişe beyinlere...
Bir bahçıvan titizliğinde.

Ellerinize oyuncaklar yerine
Misket bombaları tutuşturuyorum
Topladığınızda,
Yere düşmüş bileklerinizde
Şah damardan sızan
Kızıl utançları mürekkep ediyorum
Bir tarih yazılsın diye.

Somali’de
Açlıktan bir çocuk
Dizleri üzerinde
Ölüm kulaklarına fısıldıyor gelişini
Bir çöl çiçeği daha soluyor
Çiziyorum kızılsı bir çöl resmine.


Başka bir ülkede,
Kanatılmış bir rahimde
Üç beş melez spermden
BM’ye baba diyen
Utançlar doğuruyorum...

Çocuklar görüyorum,
Uzaklarda bir yerlerde
Kendi vatanında sürgünde.
Şiirler yazıyorum
Şiir artık kekeme.

Bir çocuk
Az ötede
Bir gecekondu gecesinde
Elleri çoktan üşümüş
Umudu donmak üzere...
Kömür karası gözleri
Tutuşturduğu kâğıt parçasında
Alev almak üzere.

Ve ben dünya çocuk günü ilan ediyorum
Yalancı dizelerde.