-O gün her şey yeniden başlamak için vardı
Yeniden başlamak o güne hastı…-


Yağmur yağıyordu
Bir kadın İstanbul’a
İstanbul bir kadına ağlıyordu

Caddelerde selden insanlar
İnsanlar da seldi İstanbul

Durun ve göğe bakın

Bulutlar yerinde duruyor
İstanbul gidiyor

İstanbul bir kadına ağlıyor
Saçlarının rengi yok kadının
İstanbul kızıla boyanıyor

Gözlerde elemden iz yok
Yokluklarda gözler elemleniyor

Lütfen ’durun’ İstanbul’a bakın
Gözlerimde bir kadına yaşlar
İstanbul sellere karışıyor...

-O gün bir başka şeyden söz edecektik
Her şeye yeniden başlamak için…-

Rüzgâr yüzlerimizi yalıyordu
Savrulan bir kadının kokusuydu

Yüreklerde sessiz bir isyan
İstanbul’du Marmara’ya açılan

‘Yürekler dalgalarca dövülmüş liman’

Durun ve İstanbul’a bakın
İstanbul gidiyor sisler dağılıyor
Bir o kadın kalıyor istiklalde dolaşan...

-O gün her şey İstanbul’u anlatırken
İstanbul bir kadını anlatıyordu…-




Yapraklar sararıyordu;
Hazan ;
Tek şey kalıyordu yazdan
Mevsimlerin yapıştığı dudakların
Farkı yoktu kıpkızıl bir kirazdan

Şemsiyeler ellerinde insanlar
İstanbul artık yok!

İnsanlar İstanbulsuz
Ben kadınsız.
Durun ve insanlara bakın
İstanbul gidiyor
Onlar İstanbul’u yaşıyor

Bir ressam tuvaline sırf yokluğu çiziyor
Bu tablo kadınsız İstanbul diye ağlıyor

O gün o kadın
Yanaklarında pembesiyle
Çatlayacak bir tohum gibi
Ama İstanbul kurak

İnsanlar yok şimdi sirkecide
Gölgeler geçiyor karşıya…
Bir kadın kol geziyor limanda
Üsküdar küs Kadıköy sus oluyor

Dalgalar artık sınırsız
Beşiktaş yok oluyor…

Haremden otobüsler kalkıyor
Hiç yolcusuz…

Bir o kadın biniyor
Bir ben el sallıyorum
Otobüs haremde
Harem İstanbul’da duruyor

Bir ben gidiyorum
İstanbul’da bir kadın kalıyor
bir adın kalıyor …