Hüzün kokan renkler vardı çığlıklarında
Her yağmurdan bir renk kibriti yakardın
Kibritçi kız misali

Ağlayacak mekân bulamayıp
Gökyüzüne sığındığımızda
Maviyi yakardın

Yanan mavi

Önlükleri ile okullarına giden çocukların
Gökyüzünü yeryüzüne indirmesi olurdu


Yalnızlıktan korkup, ağlayıp
Bir anne aradığımızda
Beyazı yakardın

Yanan beyaz

Camın öbür tarafında duran küpe çiçeğinin ardına saklanmış
Dışarıda yağan karı izleyen yaşlı kadının gözleri olurdu


Umutsuzluk, çiçek siz bir bahar gibi gelip
Tüm konukluğu ile konduğunda
Bir yol arardık
Siyahı yakardın

Yanan siyah

Maden ocaklarında göçük altında kalan babaların
Çocuklarına bakışlarındaki uzun yol olurdu


Üşüyen çocukların haberini aldığımız vakitler
Üryan uyanırdık zemheriye
Sarıyı yakardın

Yanan sarı

Anadolu’da, on beş yaşında bir kız çocuğunun gözlerini
güneşe adayarak, akşam kendisine gelecek olan görücülerden
habersiz
Dondurmasının keyfine varırken yüzüne düşen güneş olurdu


Emeğin, mücadelesinde
Darağaçları yer depremi olurken
Kırmızıyı yakardIn


Yanan kırmızı

Zabıtalardan kaçan simitçi çocuğun
Her adımda yüzünde büyüyen -annem için emek- sözü olurdu



Anneler
Anneler
Uzak kaldığında
Ruhumuza
Moru yakardın

Yanan mor

Sarhoş kocasına çocukları için katlanan kadının
Dudaklarının kenarında açan akşamüstü laleleri olurdu


Aşık olurduk
Aşksız büyürdük
Yeşili yakardın

Yanan yeşil

Ziyaretçisi olmayan mezarların
Gün olur şehre yazlık sinema gelir bekleyişi olurdu