Ne oluyor insana, neden bunca azıyor?
Eşref-i mahlûkâtın, nesi kaldı insâni?
Canlı-cansız her şeyin, mezarını kazıyor,
Kim olacak acaba, bu katliama mâni?

Bir yandan yol ararız, en ücra gezegene,
Bir yandan el atarız, canlılardaki gene.
Lâkin ilmi sıkar da inkar denen mengene,
Oluverir bilginler had bilmez birer câni.

Görülmez Yaradan’ın, kurduğu müthiş denge,
Vurulmaz düşünceler, akıl denen mihenge.
Tutuşur cengaverler, tabiat ile cenge,
Umurlarında olmaz, bir zerre dahi bâni.

Üretilen zehirde, çoktan aşıldı eşik,
Yeryüzü çürük-çorak, atmosfer delik-deşik.
Bir kurban büyütüyor, sanki artık her beşik,
İlk günden başlar olduk, cefâ çekmeye yâni.

Olamazken zerreyi, var etmeye muktedir,
Var olanı mahvetmek, ne garip bir ukdedir.
Bir bir nesli kesilen canlılar yetmektedir,
Yapmaya şu dünyada, insanı en yabâni.

Sökülmeden yerinden, arzın temel taşları,
Çıkarmak gerek kuma gömülen bu başları.
Eriyen buz dağları, dünyânın gözyaşları,
Felâketin zuhuru, sanılmasın ki âni…

Bizden evvel gidenler, ne götürdü yanında,
Ebediyen kim kalmış, şu imtihan hanında.
Parazitin gözü hep, fukaranın kanında,
Sanki değilmiş gibi, sonunda her şey fâni.

Şu tabiat olmasa, neye yarar beş duyu,
Nereden bulur insan, aşı-ekmeği suyu.
Yakıp-yıkmak elbette, lanet şeytanın huyu,
Şüphe yok ki bu gidiş, o’nu hoş eden sâni.

Doğrulmadan fikirler, iman denen haddede,
Temizlenmez bu kirler, zinhar hiçbir maddede.
Günbegün birikirler, şerler evde caddede,
Olmadıkça insanlık, Efendisine kâni.

Veli BOSTANCI