Kalbinin suskun bahçelerinde
Issızlığa düşmüş küçük bir damlaydım belkide

Esaretinden ayrılmış Eylül’ün
Eteklerine takılı bir his bulutuydu ellerin
Tutunamadım
Gözkapaklarımda biriken tozlardan
Etrafı sarmıştı bütün hayaller

Kayboldu adım izlerim
Ağlayamıyor artık küskün gökyüzü
Perçinlenmiş bir umut gibi
Yorgun düştü ruhum kıvılcımlara
Çekiyor beni iniltili gece nöbetlerine

Düşlerim sorguda
Anlamsızlığın çemberinde
Belirginliğe veda ederken
Yenileniyor cevaplar

Doğuyor güneşin sarı saçları
Dudak kenarlarında beyaz başak kokusu ile
Kan oturmuş yarınlarımı
Örüyor yeniden can damarlarıma

İç vurgunlarından
Dökülüyorken lehçeler
Ne çok sevdim seni der gibiydi
Bahçede ki susuz Papatyalar

Söyle hangi duygu amaçsız yaratılır
Ki..

Durdum ..
Yok, ötesi gidişlerin
Kalbimin varacağı başka bir yol yok..
Sevdayla ıslanan gözlerinden başka




....