45.Şiir, Sular duruluyor değişim rüzgarlarını başa sardık. Fırtınalarda alabora olmadan evvel dingin ve kendine ait olan dünyanın kapılarını araladık gibi düşünüyorum. Kendini saklamadan ifade edişin ve diğer insanların yinede göremediğini görüp de ortaya koyuşun hoşuma gitti, 'bir kaç saat fazla yaşamak istiyorum senden' şiirin kurgusu ve bakış açısı beni benden aldı.

O kadar çok ölümü anmışsın ki,birde ölümü benden dinlemelisin. Ölünce nelerin olacağını..
O an bilinmeyene doğru karanlık bir girdabın içine, merkezine doğru çekilip, tüm yaşananları da gören babası Hüseyin. Kendini bir ışık topunun içinde görüyordu. Bir ışık dünyanın içinde, her tarafta huzur verici ışıkları hissediyordu. Göz almayan, gölgesi olmayan bir ışık dünyasında. Hasta bedeninin şifa bulduğunu, tüm hastalık ve güçsüzlüğünün üzerinden akıp gittiğini hissetti. Dünyaya boş bir nazarla bakarcasına, etrafındakilerin hepsi onun öldüğünü sandılar. Oysa hayal askerleri toprak tozları, su buharları, hava parçacıkları ve ateş şerareleri gibi kayıtsız ve kedersiz uçarak bedeninden çıktıklarını gördü. Bir an o karanlık mezarda olmadığını bitki şekillerden olan, hayal askerlerine yeniden kavuşuyordu ve bu hayal askerlerine yeniden kavuşup sonsuz ve sonu olmayan bir mutluluğun varlığını gördü. Dünyaya son kez baktığını anladığında. Düşünce ve sevgiyi tanımanın, gerçek değerlerin manada olduğunu da teyitlemiş oldu. Düşüncelerden ışıkların çıktığını görüyor, okuyabiliyordu. Bu dünyada her şey ilahi bir bağla bir birine bağlı olduğunu anladı. Bu bağ sonsuz ve hiç kopmayan, zaman, uzaklık ve mekânı görülmeyen bu âlemi ölçülemez bir büyüklük olduğunu anladı. Bir an, insanlara, hayvanlara ve hatta bitkilere yaptığı hataların, onlar üzerindeki acılarını hissetti. Ve ne kadar acı çekebildiklerini gördü. Güzel ve huzurlu bir bölgeye baktığında, hiçte yabancısı olmadığı bir duygunun, her rengini barındıran bir güzelliğin kendisini sardığını gördü. Kokusu ve hissini duyarken anladı ki bu sevgisiydi. Sevdiklerine verdiği güzel duyguların ifadesiydi. Tüm sevdiklerine uzun uzun baktı, kimsenin onu görmediğini anlayınca, derin bir acı hissetti. Bu gördüklerini, yaşadıklarını anlatmamanın verdiği bir burukluk acısıydı. Ses tonundaki sakinlik ve düşünce dolu koca bir geçmişiyle baktığı dünyaya seslendi.
Ey senin için uğraşıp durduğum şu dünya, baştan sona eziyet ve üzüntüsün, yaşadığımı, bulduğumu sandığım mutlulukların hepsi bir hayaldi ve uyandım. Şimdi sonu hiç olmayacak bu âlemi izlediğimde ne güzel bir gerçek var, keşke herkese sesimi, bu gördüklerimi anlatabilseydim. Belki de bundan böyle mezarımda yalnız kalacağımın üzüntüsüyle acılar hissedeceksiniz. Oysa dostluk ve yakınlık hissiyle tuttuğum her avuç toprak bir insan demektir. Ki köklerini toprağa salıp ağzı açık konuşan hiçbir ağacın sesini duymadık ne yazık!
Kalbim adlı kitabımdan bir alıntı...

Çoğu söylenmemiş sanki Şiirin.
Saygımla, çok.

bir birimizin ruhuna hitab için ölmeyi beklemesek..ezelde olanı bugün inkar rabbin hoşuna gidermi hiç..
sevgimle son melek

üreğinize sağlık güzel şiirinizi kutlarım saygılarımla

insan sevdiğinin ölümünü ister mi şaşırdım..

bakınca harika dizeler katılmamak elde değil
yaşanmışların ve karamsarlıkların gölgesinde sanki
ya bir korku neden buna yada olmayan biri
yaşam suyun berrak akışıdır elbet sonlanır ama
maledilemez bir kulun boynuna
kutlarım güzel şiir onaylamasamda ölüm dileğini