Kendimle yakalandım gecenin bir yarısı
ve adi bir fahişe zamanın kollarında bastım kendimi

aşkı diledim
geceyi doldurdum şişeye
kafam kıyak
bardaklar bile sarhoş
fondiplermişçesine geceyi

siyahın kerametine sığınmış düşüncelerim.
daha gün düşmeden,gecenin koynuna
tozlu geceler biner
uçlarında kırgınlıklar biriktirdiğim
kirpiklerime ve göz kapaklarıma

yalnızlıkla bilediğim pasli bir iğneyle
göz kapaklarımı diktim
kendimi
göz yığınlarından
uçurumların
gölgeleri ardına saklanmış
çırılçıplak yalnızlıklara çektim

zamanın
dul kalmış kollarında
karabasanlar damarlarıma bastıkça
özlemimin yüzü çiziliyor kanıma
kanımın
yansıyan çıplaklığında
üşüyorum

ben düşüyorum
küf kokulu karanlığa
sağır bir kendini bilmez şarkıdan
kırılmış notalar düşüyor
denizin dalgalarından daha ıslak
bir hüzün düşüyor gözlerimden

/peki ya siz /

İç kanamalı seslerin
kulak zarlarını yırttığı
şımarık ve fahişe
bir zamanla seviştiniz mi?

yalnızlık
kasıklarınıza vurdumu hışımla?

görmüyormusunuz?

ipine tutunmaya çalışan
düğme gibiyim hayatta

hasretin
siyahın içinde olupta
bir parça beyaza sarılmak gibi

atlayamıyorum özleminle örtülmüş
dikenli tellerinden gecelerin
hep bir parça
dikenlerinde kalıyor sensizliklerin

sonra!

küfürler yağdırıyorum
ve bir tek
ayakkabilarımın
burunlarına vurmayı becerebiliyorum

şimdi!

becerebiseydim
şiirlerin en okunası yerinde
şiirlerime
asardım kendimi
kendi dizelerimden
ağıtlar yaktırırdım
hepsi,hepsi yirmi dokuz harf
ve yirmi bir dilsiz
biri ağır yaralı /Ö/

kendinden başka kimseler duymazdı
kimselere dokunmazdı
zaten dokunabiliyorsa
bilmelisiniz ki
şairlikten değil
aşıklıktandır...