Bir çocuğun dilinden "baba" kelimesini duysam,
Gözlerim doluyor,
Biri "kızım" diye seslense arkamdan,
İçim sızlıyor.
Bu hayat sensiz yaşanıyor belki ama
Yüreğim sensizliğe alışamıyor.
Beraber yemek yediğimiz sofra,
Karşılıklı çay içtiğimiz masa,
Ve üstünde kestane pişirdiğimiz soba.
Onlar bile alışamıyor.
Bahçede gözün gibi baktığın zeytin ağacı,
Her bir yana savrulan gül dalları,
Topladığın asma yaprakları,
Mevsiminde açmıyor artık.
Tavla oynamayı bıraktım senden sonra,
Gerçeği söylemek gerekirse,
Ara sıra oynuyorum aslında.
Ama oynadığım hiçbir rakip,
Senin gibi usta değil karşımda.
Eskisi kadar takip etmiyorum Fenerbahçe maçlarını,
Yendiğimizde seninle sevinmeye,
Yenildiğimizde seninle üzülmeye alışmışım.
Şimdi Galatasaray’a yenilsek bile,
İnan çok koymuyor bana.
Annemi hiç sorma.
Her gün dilindesin her gece rüyasında.
İsmini sayıklayıp ağladığı gecelerde
Ben uyandırıyorum zorla.
Sadece sevdiğin türküleri söylemek için,
Bir bağlama aldım senden sonra.
Söylemesine söylüyorum da,
Hiçbir türkünün sensiz tadı yok damağımda.
Şimdi ne zaman seni özlesem,
Ne zaman kendimi yalnız hissetsem,
Ve ne zaman biri canımı yaksa,
Mezarının başında buluyorum kendimi.
Sensizliği anlatıyorum sana.
Sensizken kaldığım çaresizliği.
Hayallerimi anlatıyorum uçsuz bucaksız.
Sen de duy sen de mutlu ol benimle diye.
Annemi anlatıyorum sevdiklerimi anlatıyorum.
Bizi anlatıyorum kendini yalnız hissetme diye.
Bu hayat sensiz yaşamayı öğretiyor da,
Ama yüreğim alışamıyor,
Senden ayrı yaşamaya....