1.
şafağın söylediği buydu

gri kızıllık
toprağa kesmiş yağmur saltanatı
çatlamış ellerimde günlerin yorgun soluğu
seni
en çok seni istedim

şafağın söylediği buydu


bir yıldız nasıl kendini düşürür yaralı bir coğrafyanın döşüne
bakışları renksiz bir bozkır
nasıl tarih yazar katliam resmine
ama kanıyor
yanıyor
bitiyor yüreğim/ neredesin
seni
en çok seni belledim

şafağın söylediği buydu


nilüfer çiçeği ve biraz gizem tınısı
inzivaya kesmiş tomurcuklar
hava sürgün kokuyor
boşlukta bir yerlerdeyim/ ama sen...
bulursun beni mutlak bulursun
yolla nefesini hangi boyuttaysan
içimde çoğaltıp fırtına biçmeye hazırım
seni
en çok seni ağladım
duyuyor musun

şafağın söylediği buydu


2.
yalnızlığıma yalnızlık kattım
kendi içime sürgünüm biraz da
yağmurlu patikalarda göçebe adımlarım
yüreğimden küskünüm kaçağım

kim demişse yalandır
en çok şiir yanar sonra yürek
kelimeler yitik harfler enkazda
neredeyim ne yapıyorum/ inziva mı deniyor buna

şimdi o çoğul bir yerlerde
büsbütün şaşıracak/ hatırlayacak
’lanet şiirler’ bekliyordu kendi adına
oysa enkazda bütün imgelerim/ daha da şaşıracak
bir kez olsun
tekil susacak...

yalnızlığıma yalnızlık kattım
kendi içime sürgünüm biraz da
yağmurlu patikalarda göçebe adımlarım
yüreğimden firar ettim
sokul bana


3.
oysa en yorgun sahnesinde bir düş’ün
hızla sana ölüyordum
en can alıcı/ diri
ve en ölümsüz halimle

devamı sonra dedi

uyandırdılar aniden
teneke bir lahiti ateşe vererek üstelik
oysa güzeldi sana bölünmek
en bütün/ sert
ve en hoyrat halimle

devamı şimdi dedi

duruşuma hüzün verip sustum/ uyudum

devamı yaşanacak/ nerede
ve belki
en kayıp kimliğimde

şafağın söylediği buydu...


Ali Kemal Tanyıldız