en çıkarsız, en masum ve koruyucu kucağım; miniş anama ithafımdır..



sen anaydın;
yokluğun, yoksulluğun
cehaletin kader bellendiği bir coğrafyadan
büyük kentin bilinmez labirentlerine yol alan...
dile kolay, on çocuk...
ufacıktan bir gelecek adına,
kader diye sunulanı ittin elinin tersiyle
bilgiye aç usunla
yüreğinle
daha iyisini yaratma inancınla...

seven bir eş, dahası
kadındın.
yaşadığı coğrafyada
acımasız yaşam koşullarının kanattığı
bir yüreğe gönül verdin
inandın
sevdin
erim dedin, yasladın omuzunu.
yani babama...


saf
yalın ve
doğaldın.
sırtını dönerken umarsızca,
dünyalıklara
moral değerlerindi yüreğini dayadığın.
güçlülüğün bundandı belki de,
savunduğun
ödünsüz
insancıllığınla.

"benim " demekten onur duyduğum güzel anam:
sen başardın;
vuruşarak
dövüşerek
eğilip bükülmeden
kendine has duruşunla...

sen savaştın
fitne
fesat
riyâkâr hayatlara karşı, onurunla.
emin ol, bıraktığın emaneti
yükseklere taşıyacağımdan!
çileli ömrünün özeti
kırış kırış
nasırlı
ellerinden öperken;
hakkını helal et
helal et anam, diyorum..

Refika Doğan/2006-Antalya