Saat 03.09.
Kendimle kaldığım ender zamanlardan.
Ve, ilginçtir 1 saat önce gözlerimden akan iki damla yaşı silip,
Yeniden başladığım,
"Tanıdık zamanlar" dan.

İçim yangın yeri.
İçim deprem sessizliği.
İçim taşkın bir nehir.

Sel suyuna kim engel derse biri;
"BEN. KONUŞAMIYORUM..." Der, içimdeki kişi.

Okunduğunda anlatıyor üç nokta böyle bitmediğini.
Devamı var...

Ben konuşamıyorum.
Başkalarının cümlelerinden kazanıyorum hayatı.
Kendi hayatımdan tüketiyorum zamanı.
Can’ ım için biriktiriyorum kendimi,
O harcadığında biteyim diye.
O’nun için saklıyorum zaaflarımı.
Can’ım için canımda kan tutuyorum,
Akıtmıyorum manayı.

Tanıdık zamanlardan biri

Genç kadının gözleri dolar birden.
İçinde yangın, yakılmıstır geceler.

Dönüşsüz damlalar yola koyulur,
İzi vardır,onlar yolunu bulur.

İnce elleri yüzünde kadının

Ve,

Ne göz yaş, ne de izi.
Ne nem, ne pusu.
Ne sen, ne ben.


Kalbim ağladı... Bitmedi,
Ellerim sildi... Bitti.
"Geçti."