Ey hayalim hayatın yükü altında ezil
Ey düşünce sarhoşu, ey aklı rezil
Ey kepaze hayatın kıçını koklayan
Bir ümit vardır diye kainatı yoklayan

Yok başka bir ümit kapısı, hiç bekleme
Düşünerek yol alma, bilfiil emekleme
Hele akıl dediğini birkez çıkar aklından
Gel bir kez olsun tüm bencelerin hakkından

Bir kez tanı yakından, bil artık ilmelyakin
Yüzüne toprak atsalar, sen yinede ol sakin
O toprak parçasından, elmasları ayıkla
Sende Mevlana gibi, Bir olanı sayıkla

Binbir zevki var fakat fani hemde elemli
Bir gülü tutma sevdasında; eller dikenli
Hem desen ki ben gibi tüm kainat veremli
Lakin kimin veremi teselli eder halini

Bir koyunuz biz artık ne kadar düşünsekte
Kendi düşüncemizin önünde güdülmekteyiz
Arkamızdan ağlıyor bütün emellerimiz
Biz ardına bakmadan, halimize gülmekteyiz

Ey nefsim, sabaha kalmaz diner bu sevda
Biter bu rüya, gider bu dünya elinin altından
Hele yarın adına düşünceleri at kafandan
Azrail’i tanı bakalım şöyle biraz yakından

İnan ki ölümden öte herşey bir şaka gibi
Yalan olan artık, düşüncenin kendisi
Gerçek olan tek şey var ’Efendiler Efendisi"
Alemin, kainatın, ilmin de ta kendisi

Anladın mı azizim, anladın mı bu defa
Senin ömründe artık kapandı bu sayfa
Fani olan hayatın ebede inkilab etti
Tüm hayallerini tek bir ölüm katletti

Diyorlar ki arkandan daha dün camideydi
Bilmezler ki ölürken o an hangi haldeydi
Artık geçmişinde ne hayır varsa unut
Son anda ne yaptıysan o kalır sana umut

Bak birinin peşinden gidiyor beyaz bulut
Koşta git hemen O’nun cübbesinden tut
Söyle ona var mı diye kurtuluşa bir umut
Bir umut verecektir, eğer imanın varsa
Hardal tanesi kadar bir hayrın dokunmuşsa.