Okuyunca şiirinizi; İncinmiş/incitilmiş lakin sevdasından vazgeçmeyen böylesi seven bir yüreği görünce; aklıma bir hikaye geldi, biraz uzuncadır lakin izninizle paylaşmak isterim..
'Bir gün sormuşlar ermişlerden birine:
-sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?
-bakın göstereyim, demiş, ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış.
hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da 'derviş kaşıkları' denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş sofradakilere, "bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz." diye bir de şart koymuş. "peki!" deyip içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan
götüremiyorlar ağızlarına.. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine, "şimdi.." demiş ermiş:
-sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe.
Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "buyurun." denilince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındakine uzatarak içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. "işte!" demiş ermiş ve eklemiş:
-kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Ve şüphesiz ve şunu da
unutmayın, hayat pazarında alan değil, veren kazançtadır daima...
Dilerim; Sevmeyi bilen yüreğinize, sadece sevmenin sözünü edenleri değil; sevmeyi gerçekten bilenleri çıkarsın hayat, hayat sofranızda..
Saygı ve sevgilerimle...

sera. tarafından 4/27/2010 5:00:09 PM zamanında düzenlenmiştir.