Yolun sonunda tanıdım seni
Keşke hiç tanımasa mıydım?
Mutluydum kendi halimde
Hayallerim, tutkularım yoktu.
Sevmek gibi bir düşüncem zaten yoktu.
Birden çıktın karşıma
Yenilmemek için direndim
Görmezden geldim, yok saydım.
Belki de çok korktum, kaçtım
Ama yenildim, kapıldım aşkına
Ben sustum, içim çığlık attı
Olmaz dedim, inandıramadım kalbimi
Kapı küçük, ben büyüktüm, giremedim.
Affet beni,
Yetemediğim için
Affet beni
Kalbimin verdiği rahatsızlık için
Seni yordum, belki çok üzdüm.
Affet beni artık gidiyorum.
Doğmamış güneşin karanlığına
Dağdan düşen kaya gibi
Düştüğüm yere dönemeyeceğimi bile bile
Bir gün batımında
Belki bir gece yarısında
Bir rüzgar olup
Esip geçtin hayatımdan
Bu son satırlarım
Uğurluyorum seni yüreğimden
Biliyorum yokluğunda üşüyeceğim.
Bir daha baharda çiçek açmayacağım.
Ne zormuş vedalaşmak
Günün her anı misafir ettiğim
Yüreğimin tek sahibini
Git artık, git
Yüreğim buruk, yüreğim üzgün.
Avuturum belki kendimi
Bir rüya gördüm
Uyandım bitti derim.

Ünal TÜRKOĞLU