.



trajedi ayrıntısız;

çocukken de korkmazdım ölüm senden
ve hiç saklamadım hayattan oyunlarımı
gözlerim ağlamak için doğsa da s/isli güne
kaybolsa da başucu kitaplarım
her çocuk melektir büyüyene kadar ruhu
romanların her sayfası ölümün bir parçası
ve yaşam artığı her sancı
kaç kez çevrildi okundu yazısı

yalnızlığı;

kendimle oyalanmayı
en çokta gözyaşlarımı severken
soluğuma sıkıştırdığım umudu
hiç çiğnemedim dişlerimle

en sevdiğim oyundu güç
ki çok ta sıkılmışken kurallardan
adımlarım neden bu kadar ciddi
ve neden
sorumluluk giysisi en çok yakışandı üzerime
en çok böyle seviliyordum nasılsa
tırmandığım merdivende

romantik görünme kaygısızlığımı
birden öteleyip dağların yamacına
unuttum bir anda mumların ağlayışını

geceyi severdi yalnızlığım
bitmeyen çocuk yanımda kayardı yıldızlar
düşerken tutunmak için bir ucuna
bilmediğim ülkelerin göğüne sarılırdı ellerim
ay dede gülümserdi çocukluğuma
oysa taze ruhuyla
ve her çocuk ona dede demeliydi şirin olmak adına
büyüklerin kandırmacısıyla küçükken başladık yaşama
ve çok yüksek bir merdivene çıkıp
ben ulaşmalıydım o güçlü ışığa

...


gündüzleri sevmemdendi
güneşe bakmak ve kirpiklerime düşen ışıkla
ve sonra gölgelere saklanıp
ayçiçeğiyle güneşin oyununa ortak olunca
sonradan öğrendim aralarında aşkın olduğunu
ve beyaz papatyaların fallar baktığını
siyahın ölümüyle solan çiçeklerin
beyazla seviştiğini nereden bilebilirdim


� birileri başımı okşasın ayrıntıları olmaksızın�


ben melektim diyenlerin inadına / bu sözü çürütmeli mi?


itiraf etmeliyim bahçemizdeki sürüngenlere yaptığım işkenceleri
alkışlayan olmasa da
kaşlarımın ortasında iki çizgiyi nasıl izah ederim yoksa
evet, ölümü görmek istedim öldürerek
kurtulduklarını düşünecek kadar duyarsızca üstelik
çocuktum cani bir yetişkin kadar
şimdi özür diliyorum bir faydası olursa



anlamalısın artık



çocuksun sen
ateşe dokunmadan bilemezsin yanmayı
düşmezsen bilemezsin kalkmayı


öylesin işte

önceden de korkmazdım ölüm senden

deliliğim ya da çocukluğumdu korkusuzluğum