ARİF OLAN ANLAR
Biliyorum çok uzaklardasın çok
Seni görmeme lüzum yok artık yok
Dilerim gönlünce yaşarsın
Paranda pulun da gözüm yok

Çağırsam da gelmeyeceksin
Sen uzakların çocuğu oldun
Kar delenler gibi yamaçlarda açardın
Çok erken soldum dostum çok

Rahatın yerindeymiş haberin aldım
Gününü gün ediyormuşsun sazda barlarda
Ben artık yaşayamam demişsin
Arnavut kaldırımlı daracık sokaklarda

Ben usandım gecekondulardan
Usandım sokak lambalarının altında yatmaktan
Bıktım gece yarıları karakollara düşüp
Sabaha kadar sürekli sorgulanmaktan

Haklısın dostum çok çok haklısın
Hani seni kıskanmıyor da değilim
Ama bende oralarda yapamam
Tek dostum bu daracık sokak
Ve ateş böceği gibi parlayan sokak lambası

Onlarla olmaktan asla pişman değilim
Dudakların öyle söylese de
Yüreğinde yine bir sızı var
Herkesi her şeyi unuttum demişsin amma
Biliyorum ki aklının bir köşesinde
İlk aşkın bağ komşunun kızı var

Saklamaya ne hacet be imansız
Seni o günleri çok özledim çok
Ne deyim be dostum anla artık
Arif olan anlar fazla söze lüzum yok yok
Ekrem MADENLİ
15.02.2010:0.36