Bazen çok bilmiş hayallerim vardı

eski becerilerimin günahları kadar
istediğim rüzgarı estirebilecek oz büyücülerine yakın
ihtişamımla dokunmayı seçmemeliydim belki saçlarına
hep sıradanlıkla karşılamaktanmıdır nedir? vazgeçtim bu yüzden
ölümsüz olmaktan
gözlerin yel değirmeni olmalıydı ki
ben masal kahramanı olmanın tadına varabilmek kadar
çok zaman
savaşmalıydım en fazla düş olabileceğine inandırıldığım sürece
ve benim atımın beyaz oluşuyla ilgilenmemeliydin bu kadar
hayalim de ki kadın kadar ölümsüzlükle eğitilseydin
ölmeye değer yanına leke düşürmeyecek sevecektin ölümü ve olup biteni
madem ki niyetin pamuk prenses kadar ölümü incitecek bir prens arıyacak kadar
yeteneksiz bir telaşın olduğunu bilseydi büyücüler

kalbinle zehireneceğin anı zevkle beklerdi zaten
elmaya da gerek yoktu ki hani

Ve Horaçyo ben buralar da yapamıyorum dediğimde
nerede yapılabilir ki efendimiz dediği kadar
artık yalnızım
masallarımın eksik bir yanı kaldığını her çocuktan önce farketmenin acısı
bütün bilgeliğimin cahilliğine yetmişti
sen elini kolunu salıyarak gezebileciğin bir caddenin
artık asvaltıyla bile bastığından ayaklarınla
yüreğim kadar seni hisedebilecek bir dokunuşun olduğunda
sabahlara dek onu istediği yere götür tenbihlerimi
nereden duyacaktın ki
Elflerin kutsal kulaklarınca hiç duymadın ki aşkı
ölümsüzlüğün iç dilinden sağır kaldığınca anlıyamayacak kadar,
bir telaş lisanıyla konuştuğundan terkediliyorsun ölümsüz olmak tarafından
henüz hızlı adımlarının sayıklayacağı merdivenlerim kadar
yüksek düşlerin olmadığından sanırım...



masallardan düş ayıklıyabilecek bir kadın zekasıyla
karşılaşmadığım kadar kızgınım zamana...



oysa bende bir şey sanmıştım
senli benli hayat aralığından düş (s)ayıklamayı...