evet sana kızmıyordum artık
bu, sana hiç kızmadım dedirten şeydi bana yeni gibi yapıp
kırık bacaklı çocuklarını
yüreğinin unuttuğu bir ormanda
vefakar bir ana gibi yaşatacaktım artık bir başıma
büyük sorumluluktu bu
meziyetim büyüktü demek ki
Tanrı tarafından seçilmiştim demek ki
göğsüm kabardı gururumdan
sonra midem
kusaraktan az buz yol aldık işte
bu gittik demekti senden




üzülmüyordum ki artık
baharı getirmesini bilen
götürmesini de bilmeliydi
bildi




elbet bir gün bu kalbe yeniden kışa uçmuş kuşlar gelir
ve elbet yağmurlar yeniden başlar bir gün




suyumdan ölü balıklarını toplayacağın günler işte
biraz daha kalabilirler
kuruttuğun yüreğime yapışıp şu içimde



sana artık beni hiç göstermeyeceğime inanabilesin diye



gerçeğini duvarına as
hayat seni benim kadar sevmiş olamaz
yeniden gülümse diye
gitmem gerekirse
diye
zaten hep hörgücümdeydi çocuklarım
beklerdim kovmanı kapının önlerinde




içimi anladığını bile bile
seyredişine öldüm ben




sana kızmıyordum ki artık
benzemiyordun ki artık hiç bana
topladım yüzünden ışıktan örtümü
karanlığımdan korkma




bu gittik demekti senden!




Çiğdem Dal -