KAYIP
Kayıptır adım,
Kimliğim noksan
Avazım kesik
Yetmez,
Seni anlatmaya…
Belki yetmez ömrüm
Seni gözbebeğinden
Doyasıya öpmek…
Bilirim dönüşü de yok
Mülteci gidişlerin.


Yok, başımı bırakacak
Yastıktan toprağım
Yıldızlardan nemli bir yorgan…
Dışarıdayım kendimle
Şimşekler çakar
Silah sesi sanır
Korkarım,
Aklıma gelir
Çocuklar,
Titrerim
Ölmemeli, yakarışım Allaha.


Oysa yağmurlar…
Düşlerimle devinirdi;
Hırçın rüzgâr ihtilale
Geceleri dolunayda
Şavkı vururken çoban yıldızın
Yakamozlar
İklimlerime yansırdı…
Ardı sıra yüceltilerde
Buzdan yangınım
Zeveban sularımın



Yine âlemdir şafağında
Dalgalanan;
Esmer gözlerinde
Helecan bir mutluluktur,
Bağrında ölebilmek.
Ve ölebilmek;
İklim olup toprağında
Kuşların kanatlarında
Uçabilmek
Masmavi göklerine
Sonsuz hayaldir bilirim


Rüzgâr bulutlara
Bulutlar yağmura gebe olunca
Toprak ana yeşerir boy verir
Yaşamamıza ekmek;
Ve ter harcımızdan
Hayat bulur dünya…

*
Rüzgârı şakağıma dayadım
Baharı leylime…
Suyunu amber diye yüzüme,
Gözlerime can verdiğin
Yeşil akmalıyken
Hüzün akan Dicle!
Harman yerinde
Kalan tüm düşlerimle
Düştüm
Buzul yer küresine
Bebekçesine ana rahminden.

NOT:

Uzun süredir kanserle mücadele eden ve bu hastalığa yenik düşen Gazeteci/yazar Evrim Alataş yoldaşımızı kaybetmenin en derin acısı yüreğimde hissederek...Mekanın cennet olsun.
SENİ UNUTMAYACAĞIZ...

Z.D.Y