Sürerken ömrümüzü, bir tarla gibi baştan,
Karıldık her evlek de, çıkar gibi savaştan...

Doldurur boşlukları, sarı çölün kumları,
Hangi eller ekerler, döl vermez tohumları?

Her hasatta yanılır, biçecek ekinciler,
Gündüz boyu gün yakar, top oynar gece cinler...

Kamçı yenir yağmurdan, abanır ki kara kış !
Dönmez kimse yüzünü, atmadan geçer, bakış.

Çimenlerde güvermez, çiçekler açmaz mor fes,
Anlaşılır hayat da, bir tek alırken nefes.

Ansızın irkilirken acı ıslık sesiyle,
Anıyorum Allah’ı bende ki nefesiyle...

Kirlendikçe zamanlar, toprak kalacak temiz,
Kendi bedenimizde, erir kendi gölgemiz...

Çığlıklar karanlığa gitgide gömülürken,
İster miyim ölmeyi kahkahayla gülerken?

Hasretlisi kalırken, pamuk elli baharın,
Taramaz serinliği saçlarımı rüzgarın.

Sana sesleniyorum, işte son çığlığımla !
İçime dökülürken, bütün ağırlığımla...



Hayrettin YAZICI