Mevsim kış
Bugün güneş altın sarısı saçlarını nasıl da savuruyordu yeryüzüne. Camın önüne oturmuş bu muhteşem doğuma tanıklık ediyordu Fatma,hayat serüveninin son mevsimini yaşarken sevdiğiyle.

Karşısında, altmış beş yıldır aşkla baktığı gözler yarı açık
hasta yatağında onu seyrediyordu:

"Yıllar seninle nasıl da çabuk geçti." dedi Fatma,
vedanın yakınlığını bilmenin acısıyla.

Artık birlikteliklerinin vazgeçilmezi yürüyüşler yoktu.
En büyük zevklerinden biriydi:
Her akşam ve sabah el ele atılan ağır adımlar.
Damat gibi süslenirdi yürüyüş öncesi Ensar,
Sevgilisinin elinden tutup yürürken bilindik sokaklarda,
Bilindik insanların hayran bakışları arasında,
Dünyada sadece o ve Fatma varmış gibi hisseder,
Mutlu olurdu yüreği.

Tek bir özlem yaşadılar,
Onlara bahşedilen muhteşem yılların arasında:
Hiç anne-baba olamadılar;
Oysa nasıl da mutlu olurdu bir çocuk bu aşk yuvasında.
Olmadı.
Vardı ya her faninin bir derdi, onların payına düşen de bu idi.
İki kişilik hayatlarına gölge düşüremedi hiçbir şey
onlar her halûkârda mutluydu
Ve her sabah birlikte uyanmanın şükrünü eda ediyorlardı bıkmadan usanmadan.

Bunları düşünürken Fatma, cama yansıyan renklerin ışığında
Ensar’ın zar zor çıkan sesiyle geldi kendine:

-Fatma’m bugün de birlikteyiz, sabah oldu değil mi?

-Evet

dedi Fatma
Pil takılı kalbinin yorgun teklemeleri arasında

-Evet sevdiğim...sensiz hiç doğmasın güneş benim üzerime

Tüm gün geçmişi yad ettiler birlikte
Zaman aşklarının rüzgarıyla nasılda akmıştı su gibi ellerinden. Teşekkürler yağdı birbirlerine
Verilen her mutlu an adına gülen gözleriyle
Akşam olmuştu yine hiç anlamadan, gökyüzünü hüzün kaplamıştı
Gün veda ederken, gözyaşlarını döküyordu ani çıkan siyahi bulutlar

-Yemek hazır bitanem, sevdiğin çorbayı yaptım

dedi Fatma.

Ensar kısık gözlerin arasından bakıyordu sevgilisine;
Fakat hiç tepki vermiyordu.
Uzun uzun baktı sadece,"Hoşça kal." dercesine.

Ve çok geçmedi aradan yaşlı kalbi son tik takla durdu,
Vakti dolan saat gibi.
Fatma suskun…
Ensar’dan sonra tek kelime çıkmadı dudaklarından.
Ensar’ın cenazesi için gelen araç,
Fatma’yı da aynı hastanenin yoğun bakım ünitesine taşımıştı.

Ertesi gün güneş yine cılız haliyle "Merhaba!" dedi;
Fakat ne Ensar vardı artık ne de Fatma duyabildi sesini.
Fatma son bir dilekte bulunmuştu saatler önce:

’Sensiz hiç güneş doğmasın benim üzerime.’

Akrep ve yelkovan Ensar’ın gidiş saatini vururken, Fatma da çıktı yola.
Birlikte başlayan yolu birlikte tamamlamak adına

Ertesi sabah güneş buruk da olsa doğdu yine,
Topraklarına ekilen sarı güller üzerine.

Devrim Tülay
12.07.2009

MELEĞİM, EYLÜLÜME KOCAMAN TEŞEKKÜRLER..YORUMYLA CAN OLDU...SEVGİMLE...