Bin bir özlem içinden geçti bir bir seneler,
Ayrılık vakti geldi çattı artık neyleyim…
Ben bu aşka düşerken neler ummuştum neler,
Ümitlerim gün gibi battı artık neyleyim…

Yazılmamış alnıma bana aşktan anlayan,
Durur acı hakikât karşımda ayan beyan.
Ne hâlimi gören var ne de sesimi duyan,
Kapsam dışı o yârin hattı artık neyleyim…

Ayırdı bedenimden kanadımı kolumu,
Deva bulmaz bir derde yurt eyledi solumu.
Istırap zindanında şaşırmışım yolumu,
Yâr beni naz hazzına sattı artık neyleyim…

Doluya koydum taştı boşa koydum dolmadı,
Mecnunca dil döküşüm umurunda olmadı.
Yeni sayfa açmaya kâfi zaman kalmadı,
Yaptığım tüm hesaplar yattı artık neyleyim…

Elendi hayallerim zaman denen elekten,
Elem kaldı geriye tuttuğum her dilekten.
Görmedim bir merhamet ömür boyu felekten,
Aşkımı masallara kattı artık neyleyim…

Şimdi yarım yüreğim yaralı bir kuş gibi,
Şu zamanın inişi ruhuma yokuş gibi.
Can adadığım vuslat kabus olan düş gibi,
Gönül firkat zehrini tattı artık neyleyim…

Takvimler güze erdi soldu bütün çiçekler,
Ufuktan yükselen gün hüznüme hüzün ekler.
Ben de bilmem göz yolda gönül hâlâ ne bekler,
Bahtım beni hicrâna attı artık neyleyim.

Veli BOSTANCI