Gittim çünkü;
Kalsam, bir gidenim olacaktı…

Gözlerinin neferi olmaya
Ve her soluyuşunun,
Tenimde tütmesine hevesli iken ruhum
Ne diye uzaklığa böyle katmerlendim
Ne diye dinlenmeden yoruldum.

Akışıyla baş döndüren zamanda
Tek katlı müstakil yalnızlıklarımız
Ve apartman arasına sıkışmış çocukluğumuz
Şimdi hangi kapıyı çalsam, kim o bile demeyen
Kentli uzaklığımız, ne de yakındı bir zaman

O delişmen gözlerimize sığmayan
Büyüdükçe büyüyen şehir
Un ufak şimdi, bir kibrit kutusunda yolculuklarımız
Alaz vurmuş her yerime bağımın,
Isırgan otu avuç içlerim, tutma kanarım, tutma kalırım
Okşa biraz daha yalnızlığımın saçlarını, belki duyarım.

Kuruyan tebessümleri nevbaharımın,dökülüyor
İnceden ellerine
Gittim çünkü, kalan olmak zor
Acı bir göl gibi sızlayıp, dağının eteklerinde

Bir solukta geçirerek kanatlarımı göğünden
Delerek maviyi, ve seslenen rüzgarının
Kokusuna rağmen
Gittim çünkü; kalsam, gidenim olurdun
Ve her gün yeni bir buluta, mavi bir gökyüzü
arar dururdum.

Sevgilim; esriktir bundan böyle gülüşüm
Yanığım, buruğum, nadanım
Samanyolunda bir mum alevidir artık
Yanışım ve sönüşüm.