Sen hiç, bir kuyruklu yıldızı aldın mı avuçlarına!
Dolaştı mı parmaklarının arasında!
Ya ışıltısından anlardın ellerinin
Ya da
Gümüş damlalar olurdu gözlerin…





Bu sabah penceremde
Yüzünün tülünü sıyırdı ışık
Ve düğmelerini iliklemeyi
Burnunu cama yapıştırıp yıldızlarına soyunan geceye bıraktı.



Güne erkendi gecelik oysa.
Oysa sabahlık üzerindeydi
Açılmayan gözkapağı askılığında.


Gözler kimin miydi?
-Benim, dedim uykumda.
-Sayıklamalarımı duymadın mı?
-Sana söyledim…



........



Duymayan gözleri anlatmadı ninem bana hiç?
Hep görmeyen gözler olurdu sustuğunda…
Yıllarca anlamamı bekledi
Konuşarak sessizliğin gözünü
Her açtığında…

-Ben ölünce sakın ağlama olur mu
-Ağlamayın…



........



Nicedir
Masal dinlemedim.
Hiç yıldızlara da değmiyor ellerim.
Meğer kilidi olurmuş çekmecelerin.
Saklarmış anahtarını
Ninem uyumadan önce…




-Gece!
-Anladın mı
-Neden perde kullanmadığımı!


Günün kapatamam ki yüzüne…







ezgi ç.
25.03.2010