karabasan izler kalır hep ardında
ona benzer
ve
ezber bozan makamı derinliğinde sorgulamalarla
iki ben kapışır durur devamlı
birisi severken enikonu
birisi yeter reenkarnasyonlu !
tüm ayrılıklar ondan hep iki kolludur ya...!




tek vücutla ikiye bölünmüşlük
sen her yaklaştığında dürter uyandırır öteki
bundandır
nevroz ıztıraplı uykusuzluklar
beyaz giyinmiş
kafasını çekice vuran kapkara transparan mıhlar....!



hayatın çetrefil yanı dayanabilmektir oysa
rahatsızlık
yalnızlığın kurak sesini kendine göre ayarlayamamak
hele de hala zihninde ev sahibi ise
hatasız insan yoktur repliği!
hep ondan tutarız bir ucundan harakiri bakirliğini...!



ve
hiç bir matematik tanımlamamışken bu bölünmüşlüğü
işte
bir ikilemden kalanlardır
bu uzay ağrıları
çekimser bir çekiciliktir
ki ;boyuna aşılarsın onu
ehilleştirirsin güya
ama hala;

bir yanın sanaldır
bir yanın gerçek dünya!

bir yanın aşktır
bir yanın acaba aşklara!

bir yanın dayanmaktır
bir yanın dayanamamak o acabalara....!



aşk sersemletir ya
gerçeklik o çekime ayak diremektir çoğu
sonra da üzülmek!
hani sarhoşluk tüm ayılmaları örtmektir ya!
işte ;aynada hep tek görürsün
ikiye ayrılmış ruhunun bedenini
ve bir tarafında durur hep aklının
sersem dünya’nın vazgeçilmez çekiciliği...!


bir gören
bir de gördüklerinin
hata paylarını
kırılmalarını
düzelten gözlerin vardır hiç görülmeyen
bir yüksek sesle
bir de alçak frekans konuşursun aslında dünyayla
aslında iki .k i ş i l i k t i r .tüm dünya...!



yoksa;
bu kadar sert bir dönüşün üzerinde nasıl yürürsün Aşk’a
oysa öyle dönüyor ki dünya....!






ToprağınSesi





.