Aşk dediğin gem vurur, sevdiğim böyle akla,
Neden çıkılır yola, dizginsiz bir kısrakla ?

En haşin rüzgarları alarak terkimize,
Güneşten de güzeli düşürüp önümüze...

Neden unuturuz hep, dün de gördüğümüzü,
Kaç kere aldanıp da, yıkarız yüzümüzü.

Bir kez yola çıkınca, istesem de duramam,
Bulutlar seyre durur, aşkımı sırılsıklam.

Önümüze çıksa da, zehirli bir engerek ,
Her defasında derim; "yolcu yolunda gerek".

Bilemez yolculuğu, insan yola çıkmadan ,
Gidilir gündüz gece, arkasına bakmadan.

Kavuşulamasa da, açılır yollar yara !
Ancak bir yara değer, hasret kalmak diyara.

Her gördüğün yar olur, her toprak diyar sana,
İçilir aşk şarabı, zamansız kana kana...

Güneşte konuk olur, ay’da kalır bakışın ,
Dünyayla birlik döner, senin değildir başın.

Sonunda yolculuğun, sallanan bir el kalır,
Kolun kalkmaz vedaya, yen içinde kırılır.

Her şeyi hazmeder aşk, kapalıdır riyaya,
Artık dağıttıkların toplanmaz bir araya.

Gönlün çöle dönerken, seni kimler karşılar ?
Gömülür sesizliğe, içinde ki çarşılar...

Seni eylemez olur, kulağı sağır dağın ,
Son kez kişner boşluğa, yalnız kalan kısrağın....




Hayrettin YAZICI