Kabus dolu rüyalarda yaşarım,
Köyümüzde, kurtla bekçi bir olmuş.
Adım adım dağı taşı aşarım,
Hak söyleyen ağalarım, sır olmuş.

Tepinirim, kör kuyuya düşmüşüm,
Tüm çevremi alev almış, pişmişim;
Tırnağımla kayaları deşmişim,
Gideceğim düz ovalar, yar olmuş.

Bakıyorum şaşkın gözle çevreye,
Zulmün çarkı her an girer devreye,
Dümenciler doyamıyor evreye;
Koca dünya, bu gün sanki dar olmuş.

Kervanımda çile yüklü zenginim,
Uyanınca bulunmuyor enginim,
Esen yürek bitab düşmüş, dingin’im
Kimse basmaz, mertlik yolu kor olmuş.

Usanmıyor, dengesizlik sürüyor,
Aynı yolda inat ile yürüyor;
Bedenimi boydan boya bürüyor,
Körüklerin üflediği har olmuş

Göz önümde hukuksuzluk yüzüyor,
Bağımızda, börtü böcek geziyor;
Hissedenler hayatından beziyor,
Yaz yağmuru, başımıza kar olmuş.

Ne söylesem, kim utanır bilemem?
Mazlumların göz yaşını silemem;
Yaradan’dan, tek mutluluk dilemem,
Halk ağlarken, gülmek bana ar olmuş.

Sallayın da, uyanıp bir göreyim,
Karanlığın defterini düreyim;
Hüzünleri bedenimden süreyim,
Umutsuzluk, gözlerime fer olmuş.

21 Şubat 2010 İstanbul

Mustafa Usta