Hani, dokunduğun her sey de hayat vardı
Hayatın küstürdüğü sözcükleri tango eşliginde söyler
Bütün ipuçlarını siirlerine saklardın
Bak simdi;
Yalnızlığın sultasında , eflatun özgürlüğün saltanatında
Besleniyor çentikli hüzünlerin

Eriyor düslerin çocuksu hayallerin gibi…
Kimligin bölünürken aslına
Aslin inkar ediyor, kopyasinda yaşadığın hayata
Esme karbon misali yaşam
Yağma üstüme, ilenci yalnızlıklarım
Anlatacak öyle bilindik öykülerim de yok

Ömrüm yarına kostururken, dünden yitirmeye yazgılı
Bugünüm ise yarindan kaygili….
Yetme di mi hayat!...
Monolog ile diyologların arasında, hep beni unuttun
Düslerimin üstünü neden açık tuttun?

Tüm bunlarla da yetinmeyip,
Dayatmalarin en kusatmalisindan,
Maskelerinin en coğaltmasından,
Önceden kurulmuş bir saatin en dayanıklısından
Öznenin en gizlisinden ,misafir ettin beni hep hayat
Bak ömür de geçti.... iste en son durak….!

Gizemm