Gerçek dışı hiçbir sevdam olmadı,
Kendimi bulduğum da ölmek üzereydim...
Şimdi tüm sözlerimi dudaklarımda tutup sana susuyorum...

Hiç kimse içimde ki bilinmeyen gerçeklerin ortasında kendine bir yüz aramadı,
Oysa ben hep canımı acıtan gerçekleri içimde saklayıp,
Ayna da gördüğüm suretin bana ait olmadığını söyledim...
Buldukları boşluktan içime girip, içli bir sevişmenin ortasında beni bırakıp gidenlerin yasını tuttum,
Ama en çoğu da babam içindi...
Mutlu olman ana rahminde geçirdiğin süreyle kıyaslanmıyor..
...
Umutlarımın tükenmiş olduğunu defalarca hatta hiç susmadan söylemek isterdim,
Ama ben hiçbir umudun gerçekleşeceğine yürekten gelen bir sesle inanmadım ki...
Bana baktığınız zaman ne gördüğünüzü hep merak ettim,
Sizin gözünüzden kendime hiç bakamadım,
Ama şimdi kendi gözlerimle gördüğüm benden bahsediyorum size...
Bir uçurtmanın hayalini gözlerine çizerek, her gece odasında gökyüzüne doğru bırakan bir çocuk vardı,
Hani hiç bisikleti olmayan, hep alay ettiğiniz, bir türlü sevemediğiniz çocuk,
Hani pencerenin kenarında babasını beklerken uyuyan çocuk...
Sahi,
Tanıdınız mı?
...
Ben yıllar önce ana rahmindeyken kaybettim kimliğimi,
O yüzden bana her sorduklarında adımı,
Çocuk dedim, belki öksüz dersiniz, belki de yetim...
Şimdi ağlıyorsam uzattığınız mendile gözyaşlarımı sileceğimi nasıl düşünebildiniz ki ?
Siz değil miydiniz?
Her kapının ardında sırtımı kırbaçlayan...
Sahi,
Hatırladınız mı?
...
Canımın yanmasını en iyi ben bilirim,
Sustum artık,
Bana dudaklarınıza yapışmış utanç dolusu özürlerinizi söylemeniz için değil,
Kirlenmiş duygularınızın içimi acıtacağı korkusuyla sustum...
...
Bir çocuk vardı ya,
Sahi,
O nerede?

’Ölüm bana bir adım daha yaklaştı, ne dün anıldı adım, ne de yarın hatırlanırım...’