“En çok da susmaktan sıkılmış insanları özledim. “



Kendi adımdan çıktığım yollar,
Beni hep bilmediğim kentlere götürdü.
Oysa bildiğim her şey
Bana yabancı olmaktan daha öteye gidemiyordu..
Bir şarkının notalarına yazılmış ayrılık sözlerinin
Benim hayatımda ki önemi anlamış olsaydım
Bende gidenlere hoşça kal demekle yetinirdim belki de.
Bilmediğim kentler bu yüzden hep çekici gelirdi bana
Ama hoş/ça kal niye bana söylenen son kelimeydi..
Yalnızlığımın altını çizsem Bu çağda kimsenin anlamayacağı bir delilikle suçlanırdım..
Yine de susmalarıma biçilmiş beklentiler saklıyorum ceplerimde
Ama gelenler beklentilerimin dışında kalmaktan başka bir işe yaramıyor.
Kimi unutsam bir yenisi daha eklenmek istiyor cümle sonlarına..
Gözbebeklerimde peydahlanmış bir ihanetin günahı karşısında
Aşk dudaklarıma asılı kalmış kirli bir sözdür artık..
Ve şimdi,
Adı elveda ile başlayan bir aşkla tanışmamızın on dördüncü ayını,
Kendi cümlelerimde öldürdüğüm bir benzerimle kutluyorum…
Nice elveda dolu uzun yıllara…




Özgür Havuz ’Gri’ / Aşk ölmedi mi?