Gözlerimi bağlamışlardı. Kokmayayım diye tutsaklığımı
Başlarda üzülmüyor insan, insan olmayı unuttuğunda ise düşünmüyor.
Köşelerde kaçışan bir kaç uğur böceği ısmarladım gardiyana.
Gardiyan oralı olmuyordu saçlarını jölelemiş, jöleye kokuyordu.
Birkaç kere daha söyledim iyikileri kendim de inanmadım.

Gözlerimi bağlamışlardı, okul sıralarına oturmayayım diye.
Defter ve kalem vermediler sonra, şaşırmadım.
Duvarlarım vardı .Tırnaklarımla çizdiğim kandan Monalisa’m
Bir çok defa yollara çıkmıştım yollarda ışıklar vardı hatılıyorum.
Işıklar üstünde vurulmuştum ,içimdeki sensizliğe.

Gözlerimi bağlamışlardı. Daha hızlı koşmayayım diye.
Ben seni okumaya devam ettim.
Hatta ;
tınaklarımdaki iltahaptan sürülme ojelerimle daha iyi görünüyordum.
Göründüğümü anlayınca onları da söktüler olsun kökü bende,
ben kendimi böyle de seviyorum.

Gözlerimi bağladılar.
Birkaç yıl önce bir barikatta kaybettiğim onurumu görmeyeyim diye.
Saraybosna’da bir keskin nişancı vurmuştu insanlığımı safari avında bir kelleydim sadece
Filistin’de plastik bir mermiye verdim gözümün birini, zevk olsun diye.
Irak ta bir camide cuma namazı kılarken patlayan bir bombada kaybettim kalbimi
Ve plastik bir mayında koparttılar ciğerimi şerefsizce

İnanmadın, inanmadın gerçekten olamadan davana sadık.
Biz davamızda yanlız kaldığımızda; kadınları ,çocukları cephe önlerine sürmedik.
Ellerine bayrak verip yaktırmadık.
biz çocuklarımıza kan aktırtmadık.
Kalleşçe başladı İki çuval unun birinin panzerle ezilmesi belkide haklısınız.
Biz kimsenin ekmeğini kursağından almadık.
İnandığın değerlerle savaş ,
inandığın gibi yaşıyorsan arkadaş!!!

Umu KURU