ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden.
hiç beraber kuş kovaladık mı seninle
bir tarlada, öksüz bir yağmur gibi yağarken.
üzerimizde anamızın belediği toprak
ve sancımız henüz göbeğimize bağlıyken.

ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden.

sanki beraber çizdik ilk saat resmini defterimize,
yanılıyor muyum sen akrep olmuştun da galiba
saniyeler giymiş yelkovanı oynuyordum bende.
kovalamak için seni güneşin peşine takılırdım
hep köşelerde saklanırdın, tutamazdım nedense.

ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden.

sanki turnalar üzerine son ağıdı yakarken
saz tellerinin en uzak akordunda bozulmuştuk.
aynı kelepçedeydik ayrı kollarımızın bileklerinde
verilecek en ağır ceza için hücremize girerken.
ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden.

hep sır tutmayan tarafı olduk aynalarımızın.
yüreklerimiz bütün kavgaların en delikanlısıydı.
bir hançeri ben yerdim sırtıma, sen oturur ağlardın.
sanki aynı memesinden süt emmiş gibi analarımızın.
belki çıkar gelirsin aklıma, bir nefes daha çekelim derinden.

ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden

Cevat Çeştepe

Eski bir şiir