Gökyüzünün tükenmeye yüz tutmuş sevdasında
Yüzünüzü görüyordum

Arkadaşıydım
Kısa baharlarda
Özgürce uçuşan kelebeklerin

Sebepsiz kırılıyordu
Özlemlerim

Ellerime işlediğim motif gibi çiçek tomurcuklarını
Karanlık ıslatınca ben soluyorum

Yıldızlara ulaşamadan
Gözlerimdeki ışık
İçime hapsedildikçe
Dalgaların yeni ulaştığı
Kıyılar çağırıyor uzaktan

Gittim..
Gölgemdeki dağınık hüzne uğramadan
Geçtiğim boşluklar ise
Yalana çarpan süs makyajlarıydı

Benliğimi saran titrek bir korkudan
Yokluğuna gizlendim
Duyduğum..
Hatıralardaki düşten vazgeçmiş
Sessizliğin sesiydi

Ufukların uzaklığına uğramadan
Hangi gün görebilir sabahı
Geçmişin sezgilerini
Geceye bırakmadan

Zamana aykırıymış
Oysa renklerim
Halen
Umudun tek bir hanesi sarmışken kollarımı
Kırmadan
Kovaladığım

Sarmaşıklar gibi
Kendi kendine dolanan
Yüreği yetim kalmış asi bir rüzgârdı


2010..