çocuğum...
sevmeyi öğrendin mi sevmeyi?
insanları, hayvanları, doğayı,
ay, yıldız, güneş ve dünyayı,
çıkarsızca sevmeyi...
söz hakkı verilince,
kendini anlatmayı,
konuşanı can kulağı ile dinlemeyi.
acını, üzüntünü, sevincini,
taşkınlık etmeden,
kimseye zarar vermeden,
kardeşce paylaşmayı.
çocuğum...
ben çocukken,
orta Asyadan gelme soyumuz,
diye başlardı türkülerimiz,
sen hiç duydunmu.
bağışla,
hani diyorum ya,
Avupadan önce Asyayı okudun mu.
Anadolum,
can parçam güzel yurdum,
dedikce küt küt attımı yüreğin.
çalışıp üretmenin,
hakkını aramanın,
birlikte yaşamaynın,
haklının yanında olmanın,
notunu verdiler mi?
ben silahı, kapkacı,
duymadım.
seyretmezdim o karanlık dünyayı.
bilirmisin,
hayatın hergün birşey öğrettiğini.
ve ölmenin bile,
dürüstce, mertce, başı dik defalarca olduğunu.
işte bunları, diyorum,
işte bunları.
karneden sonra geliyor,
karnende yazmaz çocuğum.