İlk karşılaşmamızdı,oturuyordun yalnız.
Sadece öylesine, bir defa bana baktın.
Tereddütle sormuştum,nedir diye adınız.
İsmini kulağıma utanarak bıraktın.
Her sözünle kalbimi daha derinden yaktın.
Parlıyordu gözlerin ,gülüşün yıldız yıldız.

Efsunluydu her halin, bir su gibi berraktın,
Bedenimden süzülüp, ruhuma doğru aktın.


O gün tüm kelebekler bana doğru uçmuştu,
Mekanını bulmuştu yüreğimde sonsuzluk.
Mutluluk gelivermiş hüzünlerse kaçmıştı,
Biraz olsun dinmişti içimdeki yalnızlık.


Her gördüğünde beni, güle dönerdi yüzün.
Hayatının anlamı,güzellik yumağındım.
Çocuk olur uyurdum, yumuşacıktı dizin.
Bakarken kaybolduğun, gamzeli yanağındım.
Limanın , sığınağın;gücün,dayanağındım.
Ben olmuştum beliren kalbindeki ilk sızın.

Sıkılınca koştuğun, gönül aydınlığındım,
‘Hiç bıkmam senden’deyip, canda sakladığındım.


Ey , ıssız gecelerde hayaline daldığm!
Bilesin ki bendesin, ufkumdan kaybolsan da.
Ey, ansızın tutulup, ebediyyen kaldığım!
Nefes kadar yakınsın, uzaklarda olsan da.


Yağmurun rahmetiyle belirip pencerede,
Seni ömrüm boyunca seveceğim, demiştin.
Sırılsıklam olmuştun bakarken gözlerime,
Sonra öylece sessiz, kalbimi dinlemiştin.
Gelişlerimi böyle sabırla beklemiştin.
Şikayet etmezdin ki yansan da pare pare.

Hep güzeldi gördüğün, çirkini elemiştin.
Baharları umutla Allah’tan dilemiştin.


Biliyorum sözümde acıtan bir melal var.
Isırgan otu gibi hicranın yüreğimde.
Teker teker üstüme yıkılıyor duvarlar.
Bir tek hayalin canlı, solan gözbebeğimde.


Şiirler okunurken , baktım sende ordaydın,
Sessizce sokulmuştum sana, hatırlar mısın?
Duan kulağımdaydı :’ Şimdi burda olsaydın’
Ben hala yanındayım yüzümü okşar mısın?
Başını usul usul omzuma dayar mısın?
Zaman dursaydı keşke, hep yanımda kalsaydın

Ellerimi boşlukta hüzünle arar mısın?
‘Şairim sensin benim’ der, hala ağlar mısın?


Özlem nasıl bir şeydir, nasıl da kavuruyor!
Bu Ferhatın dağlara emanet korkusu mu?
Ruhum gönlümü alıp hep sana savuruyor.
Yoksa bu derin boşluk Yusuf’un kuyusu mu?


Birdenbire susmuştun ve ağlamıştın hani,
‘Ben, bir tek seni sevdim!’ derken dalıp gitmiştin.
Ahh! Bir görseydin o an, yüreğimden geçeni,
Damla damlaydı yüzün, bir vasiyet etmiştin,
Söylerken benzin atmış, kendini kaybetmiştin:
‘O sevdiğim gamzene, nolur gömsünler beni!’

Nasıl bir sevdaydı bu, benliğini katmıştın.
Ondan gayri her şeye gönlünü kapatmıştın.


Hasretini kâr saydım, vûslatın hesabına,
Sevdana demirliyim, ömrümce beklerim ben!
Sevgin için şükrettim, kalbinin sahibine,
Varlığınla dopdolu, her an bahtiyarım ben!




....................................................Mürsel Emre Doğan, 21-22 Aralık 2009, İstanbul (Doğum günüm)

( Can dostum ,sevgili kardeşim Mustafa Doğan Bey ;
Rabbim sesinle ,sözünle ,güzel yüreğinle iki alemde de bahtiyar kılsın seni..o kadar güzel seslendirmişsin ki şiirimi; şiir,bütün ruhaniyetini bulmuş yorumunda..müzik seçiminde de o kadar güzel bir seçim yapmışsın ki ..iyi ki varsın kardeşim , Rabbim razı olsun ebediyyen...)