Gün gelir ağlarsın yokluğuma
Göz yaşların akmaz içine
Bir el sıkar olur boğazını
Kahkahalar alıp götürse seni
Bıçak açmaz ağzını...

Gün gelir ağlarsın yokluğuma
İstemeden yaşarken bir başına
Atsan da boşluğa adımlarını
Haykırsan içindeki tüm benlerini
Kimseler duymaz sesini...

Gün gelir ağlarsın yokluğuma
Takılıp kalırsın soluk resmime
Bakarsın gözünü hiç ayırmadan
Görmezsin sürüler geçse önünden
Sözün geçmez olur titreyen ellerine
Bir dala tutunamazsın...

Gün gelir ağlarsın yokluğuma
Çıkarsın dağlara ararsın beni
İçini dökersin yıldızlara
Başıma diktiğin taşları
Basarsın bağrına
Bütün acıların sağalsın diye...

Gün gelir ağlarsın yokluğuma
Her nefes alışında yanar yüreğin
Yeşil ördek gibi dalsan serin göllere
Bülbül gibi ah çekersin güllere
Hasretini veremezsin yellere
Bir günü tadında yaşayamazsın

Yaşarsın yine de yaşamasına
Yaşadığını anlayamazsın....

Fevzi CAHİT
Ozanca/İZMİR