Herkesin bir dağı vardır
Her an patlayıp dağılmaya hazır
Ve uzaktan gördüğü bir nehre
Şapkasındaki birikmiş kara bulutlara rağmen
Gökyüzüne inat sevdalanacak.


Ben seni bir karınca yuvasında buldum sevgilim
O zamanlar sen ağlayan bir tomurcuktun
O dehlizlerin içinde mart böceğine hüzünleniyordun
Küçücüktün ve emekleyemeyecek kadar kuytuydun
Sana hecelerden parça parça koparıp verdim
Çünkü sen daha kirlenmiş cümleleri yiyemeyecek kadar masumdun.


Ben seni bulduğumda güneş daha yıldızının karnındaydı
Toprak ikindi uykusunda hamağında sallanıyordu
Karanlık ruhuna kadar çökmüştü, ölü bir masalın salladığı beşikte
Sen o arada geçmişini araklayanlardan intikam almaya çalışıyordun
Ama bir yüreğin topaldı
Ve öfken
Göz bebeklerinde uçuşan kelebeklerdi sadece


Hatırlarsan eğer
Seni ilk bulduğumda
Rüyalarımdan uzattığım bir ipe tutunmanı istemiştim
Uçamayan bir ceylan yavrusu gibi bakmıştın bana
Kararsızlığın gövdenden uzanan dallar gibi sarılmıştı bedenime

Ben seni ilk bulduğumda cehennemde gişe memuruydum
Sadece umutsuzluktan çürümüş insanlar girebilirdi içeriye
Zaten hiç biri geçemezdi sadakat mülakatını
Hepimiz duygu çulsuzuyduk anlayacağın

Ama ben seni öyle şiddetli gördüm ki
Yeryüzü beni kırmayıp bir kere de tersine dönmüştü
Kitaplar beni kırmayı bir kere de tersten yazılmışlardı
Hüzünlerim ilk defa beni kırmayıp aldatmışlardı beni


Ben seni bulduğum an
Heyecanımdan denizi öyle bir içim çekmişim ki
Tüm mavisi üzerime sıçramış birden
Ben seni bulduğum an
Senin tam içinde doğmuşum aynı zamanda

Ben seni buldum
Sen de bende öl olur mu?