Asker derler adına,
Başında kepi, ayağında potini,
Belinde palaskası, matarası, kasaturası,
Omzunda tüfeği, sırtında parkası.
Asker derler adına,
Ana bilmez, bacı bilmez,
Sevmek sevilmek bilmez derler.
Bunları söyleyenlerde bilmezler mi? ? ? ? ?
Asker deyip geçme,
Taş da olsa bir kalbi vardır.

Akşam olur uzanınca ranzasına,
Ter ve sigara kokusuna bürünmüş yastığına koyarken başını,
Bir sigara yakar ardından,
Derinnnn bir nefes çeker! !
Dumanı yükselirken ağırrr ağırrr,
Onun da özlemi artar ılgııt ılgıt.
Düşünür;
Anasını, babasını, bacısını...
Sıla özlemiyle burkulur yüreği.
Sonra,
Sonra sevdiceği gelir aklına,
Birlikte geçirdikleri o günleri.
Bir film şeridi gibi geçerken gözlerinin önünden
İster istemez buğulanır gözleri,
Sıcacık birkaç damla gözyaşı
Süzülürken yanaklarından aşağı
Aniden koğuşta bir ses yükselir
“SUS! ! ! ! ! ASKER AĞLAMAZ” deme,
Unutma ki,
Asker deyip geçme,
Taş da olsa bir kalbi vardır.

Dağarcık / 10.02.1981-ARDAHAN

Ferah Yılmaz
ŞİİRİN HİKAYESİ : BABASINA YAZDIĞIM ŞİİRİM , ASKER OLAN OĞLUMUN RESMİYLE...