Sen gideli rüzgar durdu esmiyor
Şarkılar yetim, yok artık gül kokulu sabahlar
Yokluğun durmadan kanatıyor içimi
Karanlık sokaklarda yürüyorum yüreğimde yangınlar
Yüzünü arıyorum bilmedik kapılarda
Özlediğim gülüşünü filizlenen tomurcukta
Sesini arıyorum kalabalık meydanlarda
Birbirine karışan seslerin arasında
Dönüp geliyorum yalnız gecelerin koynuna
Sensiz şafaklara uyanıyorum…


Göğsümün üstünde bir değirmen taşı
Durmadan öğütüyor umutlarıma
Hangi taşı kaldırsam altında gözyaşları
Frezyalar üzgün açmıyor kasımpatıları
Yarım şiirlerin çığlığı geliyor uzaklardan
Suskun, kederli ışıkları görünüyor Karşıyaka’nın…


Akşam inerken usulca
Yeşil bir deniz vuruyor kendini kayalıklara
Çiçeğini döküyor elma ağaçları
Gök gözlerime doluyor, hasret yüreğime
Üşüyor yüreğim kıskacında acıların…

Gitme ne olur
Bırakma beni hasretinle bu ölümsüz yalnızlıklarda
İtme beni yokluğunun cinayetine
Beni kör kuyularda bırakıp gitme
Acıt, ağlat, öldür beni istersen
Ama yokluğunla yok etme beni ne olur…