İnsan eninde sonunda bir gün dönermiş
Doğduğu topraklara
Tıpkı mazide kalmış tutkulu aşklara döndüğümüz gibi
Biraz nadan belki biraz pişman
Kimbilir belkide koynunda sabahladığımız hayaller kadar
Şaşkın ve perişan duygularla
Havasına nefesimin karıştığı
Ayak izlerimin kaldığı sokaklar dile gelir
Anlatır belki,
Kaç kez sevdiğimi,kaç kez sevildiğimi,
Kaç kez nefretle ezdiğim kaldırım taşlarının feryatlarını
Her dalgın halimde köşe başındaki tabelaya çarpmadan sonra
Attığım çılgın kahkahalarımı
Isparta’lıyım ben
Havasında gül kokan güller diyarının kızıyım
Sabahın alaca karanlığında
Pembe ipek yaprağına çiğ düşmüş gülleri toplamaktan
Gül kokar benim ellerim
Çocukluğumun baş kenti,
Memleketim
Gençliğime sığmayan sessiz şehir
Hüznümü,sevincimi, özlemlerimi,gözyaşlarımı bıraktığım
Daha otuz sekiz yaşında
Değil otuz sekiz, yüz otuz sekiz pehlivan gelse
Serçe parmağını bile bükemeceği azametiyle
Davraz dağınının dahi gölgesinden sebeblendiği
Saçının bir telini yere atmaya kıyamadığım canım babamı
Kara topraklarına boylu boyunca uzattığım şehir
Sabahları soğuk duşa girmiş gibi ürperten ayazlarına
Karışan sessiz kalabalıkların
Yavukludan nicedir gelmeyen bir mektubu bekler gibi
Beklediğim tiyatroların, kitapların
Tren sesiyle saatimi ayarladığım vagon garların
Kaçamak gittiğim sinema salonları
Pastane masaları,istasyon caddesindeki kafelerinde
Tadına doyamadığım çayların
Gençliğimin tam orta yerinde
Üşüyen bir yürekle kanarken yaralarım terk ettim seni
Kırıldım, darıldım, bağırdım sana küfrettim
Kendimden önce,kendimden sonra koydum adını.
Yıllar geçti, öfkem bitti
Anladım ki severken vazgeçmek
Doğmamış masum bir bebeği öldürmek kadar cinayetmiş
Ve anladım ki her suçlu gibi sonunda
Öldürdüğün bu yerleri görmek istemek
Tutkulu bir aşkla severken vazgeçtiğin eski bir sevgiliyi
Biren bire özlediğini hissetmek kadar gerçekmiş

Özledim seni

Seni çok özledim Isparta !



HANDE HAGHGOUİ