Güvercinler uçmaz, gözlerimizden,
Gün eksildi artık, penceremizden !

Narin söğüt gibi, cansız eğildim ;
Ömrün de yazı var, kışı var, bildim.

Haberim yok artık, ne var göklerde ?
Şimdi kalıyorum, düştüğüm yerde !

Bundan böyle rahat olsun içiniz;
Işıkları yakmayınız, geçiniz...

Gözlerimiz gibi, açık yolunuz,
Son durağa kadar, mutlu olunuz...

Aklım da kalırken, tek balın adı,
Meğer çok acıymış toprağın tadı.

Kaç kez aldanırken gökçe çiçeğe;
Yüzümüz çarpıldı, acı gerçeğe !

Bakarken hayata, böyle yukardan,
Şimdi gözlerimiz açılmaz kardan !

Yüreğim eksilir, bir bir gidenle;
Buralar çok soğuk, üşüdüm anne...

Bahar geliyormuş, öyle dediler;
Neylesin kuru dal, bilemediler !

Karlar erise de, ne değişecek,
Hangi rüzgar, nere sürükleyecek ?

Uzaktan görünür, ince dumanı ;
Bundan böyle artık, yanma zamanı.

Hangi gözdür, hangi gönlü ısıtır ?
Çatıl bir ocakta, yan çıtır çıtır...

Morarsın dudağın, kalsın dilin lal,
Isınsın bir çoban, elinde kaval.

Saçlarından düşür, kızıl gülünü;
Eşelerken, ocağımın külünü...




Hayrettin YAZICI